လေရာင္ေအာက္က လြမ္းကဗ်ာ

ဘဝမွာ နာက်ည္းစရာအၿဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုေႀကာင္႔ အခ်စ္ကိုစိတ္ပ်က္ၿပီး..ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းပဲ ေနခ်င္ေတာ႔တဲ႔ “ေလေၿပ”ဆိုတဲ႔...သူ႕ရဲ႕ ဒိုင္ယာရီေလးပါ..ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းပဲ ေနခ်င္ေတာ႔တဲ႔ “သူ”...လူေတြနဲ႔စကားမေၿပာခ်င္ေတာ႔ေလာက္ေအာင္..“သူ”စိတ္ပ်က္ခဲ႔တယ္..၊
ဒါေၾကာင့္ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ပဲ “သူ”စကားေျပာတယ္..သစ္ပင္ေတြကိုၾကည့္တယ္..ပန္းေတြကိုၾကည့္တယ္..၊ငွက္ကေလးေတြကိုၾကည့္တယ္..၊တရိစၦာန္ေတြကိုႀကည္႔တယ္..၊ သူ႕အသဲက ကြဲသြားတာမဟုတ္ဘူး...မာသြားတာ...တဲ႔.။“သူ”က..ဥပမာေလးတစ္ခုကိုေၿပာၿပတယ္...ဥပမာ။ ။ ေက်ာက္ေရာဂါ ကာကြယ္ေဆး ဆိုပါေတာ့၊...အမွန္တစ္ကယ္ေတာ့ အဲဒီကာကြယ္ေဆးဟာ ေက်ာက္ေရာဂါပိုး ေတြကို ခႏၶာကိုယ္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္တာပဲ၊ ပမာဏ နည္းနည္းေပါ့၊ အဲဒီမွာတင္ ခႏၶာကိုယ္က ပဋိဇီ၀ လွံဳ႕ေဆာ္မႈျဖစ္ၿပီး အဲဒီေက်ာက္ေရာဂါပိုးနည္းနည္းကေလးကို သတ္ပစ္လိုက္တယ္၊ တပ္လွန္႔လိုက္တဲ့သေဘာေပါ့၊ေနာက္၀င္လာမယ့္ ေက်ာက္ေရာဂါပိုးအတြက္ခႏၶာကိုယ္က ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားလိုက္တယ္ေလ၊ ...ဒါေၾကာင့္ေနာက္ထပ္ေက်ာက္ေရာဂါပိုးကူးစက္လာခဲ့ရခႏၶာကိုယ္က အလြယ္တစ္ကူ ရွင္းပစ္လိုက္ႏိုင္တယ္။အဲဒါေၾကာင့္...ကာကြယ္ေဆးထုိးထားတဲ့သူတစ္ေယာက္ဟာ...ေက်ာက္ေရာဂါကို ခံစားရမွာ မေၾကာက္ရေတာ့ဘူးေပါ႔ ”..တဲ႔...“ေလေၿပ”ရဲ႕အခ်စ္က...အီဂ်စ္ဒ႑ာရီထဲက ဖီးနစ္ငွက္လိုပါပဲ...သူကေတာ့ ခဏခဏ မီးေလာင္တတ္တယ္..သံေယာဇဥ္ကေတာ့ မီးမေလာင္တတ္ဘူး၊ “သူ”မွာ ခ်စ္တတ္တဲ႔ ႏွလံုးသား ရွိေသးေပမယ္႔ အခ်စ္သစ္ေမြးဖြားဖို႕အတြက္ လြယ္လြယ္ကူကူေတာ့ ျဖစ္လာႏိုင္စရာအေၾကာင္း ေတာ္ေတာ္နည္းသြားလိမ့္မယ္...တဲ႔ေလ....။မခ်စ္တတ္ေတာ႔တာမဟုတ္ဘူး...ခ်စ္တတ္တယ္..၊ျမတ္ႏိုးတတ္တယ္...သံေယာဇဥ္ရွိတတ္တယ္...ကရုဏာထားတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ “သူ” တန္ဘိုးထားတာ...အခ်စ္ကိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ “သူ”တန္ဘိုးထားတာသံေယာဇဥ္၊ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ ဥေပကၡာ၊ မုဒိတာေတြပါပဲ...။ “သူ႕”ရဲ႕ ႏူးညံ့တဲ့ႏွလံုးသားကို လူျမင္မွာစိုးလို႔ အင္မတန္ ရုပ္ဆိုးတဲ့ ေက်ာက္တုံးထဲမွာ ထည့္၀ွက္ထားရတယ္...။ႏူးညံ့တဲ့ႏွစ္လံုးသားကို လူျမင္သြားရင္ “သူ႕” ရဲ႕အခ်စ္ကို ေစာ္ကားၾကလိမ့္မယ္၊...ရိုးသားတဲ့ႏွလံုးသားကို လူျမင္သြားရင္..လိမ္ၾကလိမ့္မယ္၊အေပ်ာ္တမ္းအသံုးျပဳၾကလိမ့္မယ္...“သူ”ေၾကာက္ေနတယ္..၊ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာက္တံုးထဲ ထည့္၀ွက္ထားၿပီး..“သူ႕”ရဲ႕အျပဳအမူနဲ႔ ေလသံေတြက ေက်ာက္တံုးလိုပဲ ေအးစက္မာေက်ာေနလိမ့္မယ္..။ျမင္တတ္တဲ့သူ ဖြင့္ယူႏိုင္ပါလိမ့္မယ္၊ ဒါေပမယ့္ လြယ္လြယ္နဲ႔ေတာ့ ရႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးႏွလံုးသားေလးက အခ်စ္ကို သိပ္ေၾကာက္ေနၿပီ...တဲ႔ေလ....။အခ်စ္ကိုေႀကာက္ေနၿပီၿဖစ္တဲ႔ “ေလေၿပ”ဆိုတဲ႔ “သူ႕”ရဲ႕ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ကေလးကို...ပင္လယ္ကမ္းစပ္ သဲေသာင္ၿပင္တစ္ေနရာက..ေကာက္ရခဲ႔ၿခင္းၿဖစ္ပါသည္...။အဲဒီဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေလးထဲက ...သူ႕ရဲ႕ခံစားခ်က္ေလးတစ္ခ်ိဳ႕ကို တင္ၿပလိုက္ၿခင္းၿဖစ္ပါသည္..။

အတိတ္ကိုၿပန္စဥ္းစားရင္ “သူ” ကၽြန္မကို သိပ္ခ်စ္ခဲ႔ဖူးတယ္....
ကၽြန္မကို သူဘယ္ေလာက္ထိ ခ်စ္ခဲ႔သလဲဆိုရင္ “သူ႕”ရဲ႕ခပ္ၿပင္းၿပင္းအခ်စ္ေတြကို
ကၽြန္မခံႏိုင္ရည္မရွိခဲ႔ဖူး....။
ကၽြန္မကို အရိပ္တႀကည္႔ႀကည္႔နဲ႔ခ်စ္တတ္တဲ႕“သူ”..........
“သူ႕”ႏွလံုးသားနဲ႔ ကၽြန္မအသက္ရွင္ခဲ႔ရတယ္......
“သူ႕”ရဲ႕ဆႏၵေတြနဲ႔ ကၽြန္မလႈပ္ရွားခဲ႔ရတယ္.......
“သူ႕”ရဲ႕အရိပ္ကေလး ကၽြန္မၿဖစ္ခဲ႔ရတယ္......
တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ္တိုင္လႈပ္ရွားသြားလာေနရေပမဲ႕....ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ပါလားဆိုတာကို
ေမ႔ေလွ်ာ႔ခဲ႔ရတဲ႔အထိ “သူ”ကၽြန္မကိုလႊမ္းမိုးႏိုင္ခဲ႔တယ္.....။
အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မ “သူ႕”ကိုေၿပာခဲ႔ဖူးတဲ႔ စကားကေလးတစ္ခြန္းကို အခုထိမွတ္မိေနေသးတယ္....
“ရွင္ရယ္.........
ကၽြန္မကို အဲဒီေလာက္ထိမခ်စ္ပါနဲ႔....ကၽြန္မမေနတတ္ေတာ႔ဖူး......
ႀကာရင္ ..ရွင္႔ရဲ႕အခ်စ္ေႏွာင္ႀကိဳးေတြေႀကာင္႔ ရွင္႔ဘက္ကမခ်ည္ေႏွာင္ေပမယ္႔လည္း...
ကၽြန္မေလ....ရွင္႔ရဲ႕ေႏွာင္ႀကိဳးေတြရဲ႕ႀကားက ရုန္းထြက္လို႕ရႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ႔ဖူး.....”..
လို႕ “သူ႕”ကိုကၽြန္မေၿပာခဲ႔တုန္းက....“သူ”ကၽြန္မကိုၿပံဳးၿပီးႀကည္႔ေနခဲ႔တယ္.....။
ၿပီးေတာ႔...“ဒီလိုကိစမ်ိဳးဆိုတာ တားလို႕ေကာင္းတဲ႔ အရာမ်ိဳးမွ မဟုတ္တာ”....တဲ႔ေလ....။
“သူ”ေပးခဲ႔တုန္းက လက္မခံတတ္ခဲ႔တဲ႔ကၽြန္မ.....
အခုက်မွ “သူ႕”ရဲ႕ဂရုစိုက္မႈေတြနဲ႔ “သူ႕”ရဲ႕ခပ္ၿပင္းၿပင္းအခ်စ္ေတြကို လြမ္းဆြတ္ေတာင္းတေနတတ္ၿပီေလ...........
ဆုေတာင္းတိုင္းသာၿပည္႕မယ္ဆိုရင္.....“သူ႕ဆီက ႀကင္နာၿခင္းေတြၿပည္႔ႏွက္ေနတဲ႔
အခ်စ္ေႏွာင္ႀကိဳးေတြကို ၿပန္ရခ်င္ပါတယ္”....
“သူ႕ရဲ႕အခ်စ္ေႏွာင္ႀကိဳးေတြ ကၽြန္မရဲ႕ကိုယ္မွာ ရုန္းထြက္လို႕မရေလာက္ေအာင္
ရစ္ပတ္ပါေစသား”...လို႕ ဆုေတာင္းခဲ႔ရတဲ႔ ကၽြန္မအတြက္ ........
“သူ႕”ရဲ႕ႀကင္နာၿခင္းေတြဟာ...ကၽြန္မအတြက္ေတာ႔ နာက်င္ၿခင္းေဝဒနာေတြ အၿဖစ္ ဆက္လက္တည္ရွိေနဆဲဆိုတာကို ...“သူ”တစ္ေယာက္သိရွိမည္ဆိုပါလွ်င္..................။

ရင္ထဲက အလြမ္း
ႏွလံုးသားေလး သိေနၿပီ....
ပါးေပၚက အနမ္း
စိုစြတ္ၿခင္းေတြ ေဝးခဲ႔ရၿပီ...
ေခါင္းအံုးေပၚကို က်တဲ႔မ်က္ရည္
ေခါင္းအံုးေအာက္က ဒိုင္ယာရီေလးသိေနၿပီ...
ေစာင္႔ေမွ်ာ္ရတဲ႔ ႏွစ္..လ..ရက္ေတြ
ၿပကၡဒိန္ေလးေတာင္ သိေနၿပီ...
ၿပန္လာပါ...ေမာင္...
တမ္းတသူ ဒီရင္မွာ
အလြမ္းမီးေတြ ေတာက္ေလာင္လွေပါ႔...
ႏွလံုးသား ေႏြရာသီမွာ
ႏြမ္းေၿခာက္ခဲ႔ရတဲ႔ အခ်စ္သစ္ရြက္ေလးေတြ
ၿပန္လည္မလန္းဆန္းႏိုင္ေတာ႔ေပမဲ႔...
ေမွ်ာ္လင္႔ၿခင္း ဆိုတာကေတာ႔
ရပ္တန္႔လို႕ မရႏိုင္တာမို႕...
ေမာင္...ၿပန္မလာမွန္း သိေပမဲ႔...
ေဆြးတတ္သူ ကၽြန္မအတြက္
ေမွ်ာ္လင္႔ၿခင္း စမ္းေခ်ာင္းေလးတစ္ခုေတာ႔
ဆက္လက္စီးဆင္းခြင္႔ေပးပါ....ေမာင္...။

ဘာေႀကာင္႔လဲ....
ရွင္...ဘာေႀကာင္႔...
က်မကို လွည္႔မႀကည္႔တာလဲ.....
ရွင္႔ရဲ႕မ်က္လံုးေတြကသာ ...
က်မကို မႀကည္႔ဟန္ ေဆာင္ေနေပမဲ႔....
ရွင္႔ရဲ႕...ႏွလံုးသားက....
က်မကို ႀကည္႔ေနတယ္ဆိုတာ.....
က်မရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက မၿမင္ရေပမဲ႕...
က်မရဲ႕ ႏွလံုးသားေလးက က်မကို....
တိုးတိုးေလး လာေၿပာသြားေလရဲ႕....
“သူ”...မင္းကို ႀကည္႔ေနတယ္.....တဲ႔ေလ......။
တစ္ကယ္လို႔မ်ား....
ရွင္႔ရဲ႕ႏွလံုးသားေလးဟာ....
စာေရးလို႔ ရတဲ႔ စာရြက္ၿဖဴၿဖဴေလးတစ္ရြက္သာ....
ၿဖစ္ခဲ႔မယ္ဆိုရင္.....
က်မရင္ထဲက....ခံစားခ်က္ေတြကို....
အဲဒီ စာရြက္ၿဖဴၿဖဴေလးေပၚမွာ....
တစ္လံုးမက်န္ ....ခ်ေရးခ်င္ခဲ႔တာပါ........။
တစ္ကယ္လို႕မ်ား....
ရွင္႔ရဲ႕ ရင္ခြင္ဟာ......
အိစက္ေပ်ာ႔ေၿပာင္းတဲ႔....
ဖဲေမြ႔ယာသာ ၿဖစ္ခဲ႔မယ္ဆိုရင္....
အဲဒီ ေမြ႕ယာေပၚမွာ....
က်မ ရဲ႕...ႏွလံုးသားေလးကို....
ထာဝရ အိပ္စက္ေစခ်င္ခဲ႔တာပါ......။
ဒါေပမဲ႔.....
ဟိုး...........အရင္က.....
က်မေရးခဲ႔တဲ႔....ကဗ်ာေလးထဲကလို.....
“ခံစားခ်က္ဆိုတာ...လူတိုင္းမွာ၇ွိတယ္......
ဖြင့္ဟလို႕မ၇တဲ႔ခံစားခ်ုက္....
ဖြင္႔ျပလို႔၇တဲ႔ခံစားခ်က္...
ခံစားခ်က္တိုင္းမွာ အဓိပၸါယ္၇ွိတယ္....
ဖြင့္ၿပလို႔ မ၇ေပမဲ႔....ဆက္ၿပီး....
ခံစားခြင့္ေတာ့၇ွိခ်င္ေသးတယ္.”............

အမွတ္မဲ့န႕ဲ ကုန္လြန္ခဲ့တဲ့ ေန႕ရက္ေတြ…
ေၾသာ္… တႏွစ္ကုန္လို႕ တႏွစ္ေျပာင္းေပမယ့္…
မေဟာင္းႏုိင္ေသးပါလား…
ရင္မွာတြယ္ရစ္ အသစ္ အသစ္ေသာ ခံစားမႈေတြၾကား…
မႈန္ဝါးလို႕ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာလား…
ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူးရယ္လို႕ တခ်ိန္က ေျပာခဲ့တဲ့စကားသံေတြ…
ကိုယ့္နေဘးမွာ အျမဲရွိေနေပးမယ္လို႕ ဂတိထားခဲ့တာေတြ…
ကိုယ့္ႏွလံုးသားကို ပိုင္စိုးထားတဲ့ မင္းမ်က္ဝန္းေတြ…
မေမာတမ္း ယွဥ္တြဲလုိ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးခဲ့တာေတြ…
မေမ့ႏိုင္တဲ့ အမွတ္တရေန႕ေတြ…
ကိုယ့္အသည္းေတြ ကြဲေၾကေစတဲ့ မင္းရဲ့အျပံဳး မင္းအမုန္းေတြ…
အခုေတာ့လဲေလ… …
ေရလိႈင္းေတြၾကား ကြယ္ေပ်ာက္သြားမယ့္…
ကမ္းစပ္က အတိတ္ေျခရာေတြ… …ကိုယ္႔ႏွလံုးသားမွာ...စြဲက်န္ေနဆဲမို႕...“အတိတ္”ဆိုတာ....(ကိုယ္႔အတြက္ေတာ႕)....“ပစၥဳပၸန္”....နဲ႔....“အနာဂတ္”...ေတြပါပဲ.....

“သူ”နဲ႕ က်မတို႕ရဲ႕ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလး...ၿပီးဆံုးသြားၿပီ ဆိုတာကို ....က်မရဲ႕ အသိစိတ္က လက္ခံခဲ႔ေပမဲ႔...မသိစိတ္က “သူ႕”ကို ေမွ်ာ္လင္႔ေနမိေသးတယ္...။
“သူ” ၿပန္လာမယ္႔အခ်ိန္ကို တိတ္တခိုး ေစာင္႔ေမွ်ာ္ရင္းနဲ႕....အခ်ိန္ကာလေတြသာ ၿဖတ္ေက်ာ္သြားခဲ႔တယ္....“သူ” က်မဆီကို ေရာက္မလာ ခဲ႔ပါဘူး....၊
“သူ႕” ဘက္က တစ္ကယ္ ၿပတ္သားသြားၿပီဆိုတာကို က်မ သိလိုက္ရတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ခံစားခ်က္ ၿပင္းၿပင္းေလးတစ္ခု က်မရဲ႕ ႏွလံုးသားကို ေလာင္ၿမိဳက္ခဲ႔ရတယ္....။
ရင္ထဲမွာ ဘာတစ္ခုမွ မက်န္ေတာ႔ေလာက္ေအာင္...ေလာင္ၿမိဳက္သြားခဲ႔တာပါ....။ အဲဒီေန႔က....“စြန္႔ပစ္ခံလိုက္ရၿပီ” ဆိုတဲ႔ အသိစိတ္ေႀကာင္႔...ဝမ္းနည္းလြန္းလို႕ အားရေအာင္ငိုခ်လိုက္ခ်င္ေပမဲ႔...အံ႔ႀသဖို႔ေကာင္းတာက...
ငိုဖို႔အတြက္ က်မရဲ႕မ်က္ဝန္းထဲမွာ မ်က္ရည္ တစ္စက္ကေလးေတာင္မွ မက်န္ေတာ႔ေလာက္ေအာင္ ေလာင္ၿမိဳက္သြားခဲ႔တယ္ဆိုတာကိုပါပဲ...။
ဖြင္႔ဟလို႕မရ....ဖြင္႔ၿပလို႕မရတဲ႔ ဒီခံစားခ်က္ႀကီးကို ဘယ္ကာလအထိမ်ား က်မ ခံစားေနရအံုးမွာလဲ....။
က်မ သိေနတယ္....“သူ”လည္း က်မလိုပဲ...အလူးအလဲ ခံစားေနရမယ္ဆိုတာကိုပါ.....။
က်မတို႔ လမ္းခြဲခဲ႔ႀကတဲ႔ အဲဒီေန႔ဟာ....က်မတို႕ႏွစ္ဦးရဲ႕....
“( ) ေၿမာက္ ခ်စ္သူႏွစ္ပါတ္လည္ေန႔”...ၿဖစ္ေနခဲ႔လို႕ ပိုၿပီးခံစားခဲ႔ရတယ္....။
မထင္မွတ္ထားတဲ႔...အၿဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုေႀကာင္႔...
က်မတို႔ ႏွစ္ဦးရဲ႕....“ခ်စ္သူေန႔” မွာ...က်မတို႕ ႏွစ္ဦးစလံုး...“အခ်စ္ က်ိန္စာ” ...သင္႔ခဲ႔ရတယ္....။
က်မရဲ႕ ႏွလံုးသားမွာ ဆူးဝင္ေနတဲ႕ ဒီ...“က်ိန္စာ...ဆူး” ေလးကို က်မ မႏႈတ္ရက္ပါဘူး.....။
အဲဒီေန႔က..“စ” ၿပီး...“သူ” က်မဆီကို ၿပန္မလာမခ်င္း...က်မကေတာ႔....
“အခ်စ္...ငရဲ” ထဲက...အက်ဥ္းက်ခံ...ႏွစ္ႀကီး အက်ဥ္းသားတစ္ေယာက္အၿဖစ္ ....
ဆက္လက္က်ခံရင္းနဲ႕.... အခ်စ္ရဲ႕ အဆိပ္ေတြ ၿပည္႔ႏွက္ေနတဲ႔...
“က်ိန္စာ...ဆူး”ေလးကို ရင္မွာ ပိုက္ၿပီး...ေနာက္ဆံုးထြက္သက္အထိ...
“သူ႕”ကို ေမွ်ာ္လင္႔ေနအံုးမွာပါ........။

“လေရာင္ေအာက္က လြမ္းကဗ်ာ” …… Blog တခု စတင္ ေမြးဖြားျခင္း … ေန႕စဥ္နဲ႕အမွ် လူ့ေလာကမွာ ေမြးဖြားျခင္း… ေသဆံုးျခင္း… တနည္းအားျဖင့္ ...ျဖစ္တည္ျခင္း… ပ်က္သုဥ္းျခင္းေတြ …… ဝမ္းသာျခင္း… ဝမ္းနည္းျခင္း… ေၾကကြဲျခင္း… ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း… ေအာင္ျမင္ျခင္း… ရံႈးနိမ့္ျခင္းေတြ… အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ… အခု …
“လေရာင္ေအာက္က လြမ္းကဗ်ာ” …… Blog ရဲ့ ေမြးဖြားျခင္း …
ဒီ Blog စတင္တဲ့ေနာက္ လူလားေျမာက္ေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ ေပးရမယ္… ေျမေတာင္ ေျမွာက္ေပးရမယ္ေပါ့ဗ်ာ… “လေရာင္ေအာက္က လြမ္းကဗ်ာ” ကေန ဘာေတြ ေပးစြမ္းမွာလဲ လေရာင္ေအာက္မွာ ထိုင္ေနရသလို ေအးခ်မ္းမႈမ်ိဳး… တခုခုကို လြမ္းဆြတ္မိသလိုမ်ိဳး… ဘာေတြမ်ား ရႏိုင္မလဲမသိ… ေလာကဆိုတာ… ခံစားမႈအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႕ရဲ့ ျဖစ္တည္ရာလို႕ ေျပာရင္ မွားတယ္လို႕ဆိုႏိုင္မလားဗ်ာ… ဒီေတာ့ ေလာကနဲ႕ထပ္တူက်ေအာင္ေပါ့ …
Blog ကို စျပီး မလုပ္ခင္အခ်ိန္ ကတည္းက ရည္ရြယ္ခ်က္ ထားခဲ့ပါတယ္… ဒီကို ေရာက္လာသူေတြအတြက္ တခုခုေတာ့ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ေပးလိုက္ဖို႕ပါ… ဒီေတာ့ ဘာေပးမွာလဲ ေမးစရာရွိလာမယ္… “ခံစားမႈ” ေပါ့ဗ်ာ… ခံစားမႈ တခုခုကို မျဖစ္မေန ေပးမွာ ျဖစ္ပါတယ္… ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႕ကေန ေနာင္ ကာလၾကာရွည္ ေအာင္ျမင္တဲ့ Blog အျဖစ္ ရပ္တည္သြားျပီး ခံစားမႈေလးေတြ ေပးစြမ္းရင္း “လေရာင္ေအာက္က လြမ္းကဗ်ာ” ရဲ့ ျဖစ္တည္မႈ အတြက္ ခုခ်ိန္မွာ စတင္ေမြးဖြားခဲ့ပါျပီ…
ဒါေၾကာင့္ အားလံုးေသာ Blog မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ားကို လာေရာက္ ခံစားၾကဖို႕ “လေရာင္ေအာက္က လြမ္းကဗ်ာ” မွ ဝမ္းေျမာက္စြာနဲ႕အျမဲဖိတ္ေခၚ ၾကိဳဆိုပါတယ္လို႕... …

က်မေလ....
တစ္ခါတစ္ေလ ေတာ႔လည္း.....
ရင္ထဲမွာ အခ်စ္မရွိတဲ႔သူ... တစ္ေယာက္ၿဖစ္ခ်င္ခဲ႔တယ္.....
အခ်စ္ရွိခဲ႔ရင္လည္း...မခ်စ္တတ္တဲ႔သူ တစ္ေယာက္ ၿဖစ္ခ်င္ပါတယ္.....
ဘာၿဖစ္လို႕မ်ား...က်မရဲ႕ကိုယ္ထဲမွာ...အခ်စ္ေတြ...ႀကင္နာၿခင္းေတြ...
နာက်င္ၿခင္းေတြ...လြမ္းဆြတ္ၿခင္းေတြနဲ႔....ၿပည္႔ႀကပ္ေနခဲ႔ရတာလဲ......
ဘာၿဖစ္လို႔မ်ား...ဘဝမွာ အစြဲအလန္းႀကီးတတ္သူ တစ္ေယာက္ၿဖစ္ေနခဲ႔ရတာလဲ.....
“သူ”နဲ႔ ပါတ္သက္ၿပီး က်မေလ.....
အစြဲလန္းႀကီးသူ ၿဖစ္ခဲ႔ရတယ္......
အခ်စ္တတ္ဆံုးသူ ၿဖစ္ခဲ႔ရတယ္....
ရင္ထဲမွာ လြမ္းဆြတ္ၿခင္းေတြ ...ႀကင္နာၿခင္းေတြ....
နာက်င္ၿခင္းေတြ..ၿပည္႔ႀကပ္ခဲ႔ရတယ္......
“သူ႕”ရဲ႕ေရွ႕မွာ က်မရဲ႕ႏွလံုးသားေလး...ဒူးေထာက္ခဲ႔ရၿပီလား....
ေအးၿမတဲ႔...လေရာင္ေအာက္မွာ က်မတို႕ ဆံုေတြ႕ခဲ႔ႀကတယ္.....
လေရာင္ရဲ႕ မႈန္ၿပၿပအလင္းေရာင္ေအာက္မွာပဲ ႏွစ္ေယာက္သား
ကဗ်ာေတြ ေရးခဲ႔ႀကဖူးတယ္.....
ၿပီးေတာ႔...လသာတဲ႔ ည...တစ္ညမွာပဲ....က်မတို႔ လမ္းခြဲခဲ႔ႀကတယ္....
အခုေတာ႔....လမင္းႀကီးရဲ႕ အရိပ္အာဝါသေအာက္မွာ....က်မတစ္ေယာက္တည္း....
တစ္ခ်ိန္က...“သူ” ၿမတ္ႏိုးခဲ႔ဖူးတဲ႔....အလြမ္းကဗ်ာေလးေတြကို...ေရးလို႕....
နာက်င္ၿခင္းေဝဒနာေတြနဲ႕အတူ.....အထီးက်န္ လြမ္းေနဆဲပါေလ......။