အတိတ္ကိုၿပန္စဥ္းစားရင္ “သူ” ကၽြန္မကို သိပ္ခ်စ္ခဲ႔ဖူးတယ္....
ကၽြန္မကို သူဘယ္ေလာက္ထိ ခ်စ္ခဲ႔သလဲဆိုရင္ “သူ႕”ရဲ႕ခပ္ၿပင္းၿပင္းအခ်စ္ေတြကို
ကၽြန္မခံႏိုင္ရည္မရွိခဲ႔ဖူး....။
ကၽြန္မကို အရိပ္တႀကည္႔ႀကည္႔နဲ႔ခ်စ္တတ္တဲ႕“သူ”..........
“သူ႕”ႏွလံုးသားနဲ႔ ကၽြန္မအသက္ရွင္ခဲ႔ရတယ္......
“သူ႕”ရဲ႕ဆႏၵေတြနဲ႔ ကၽြန္မလႈပ္ရွားခဲ႔ရတယ္.......
“သူ႕”ရဲ႕အရိပ္ကေလး ကၽြန္မၿဖစ္ခဲ႔ရတယ္......
တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ္တိုင္လႈပ္ရွားသြားလာေနရေပမဲ႕....ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ပါလားဆိုတာကို
ေမ႔ေလွ်ာ႔ခဲ႔ရတဲ႔အထိ “သူ”ကၽြန္မကိုလႊမ္းမိုးႏိုင္ခဲ႔တယ္.....။
အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မ “သူ႕”ကိုေၿပာခဲ႔ဖူးတဲ႔ စကားကေလးတစ္ခြန္းကို အခုထိမွတ္မိေနေသးတယ္....
“ရွင္ရယ္.........
ကၽြန္မကို အဲဒီေလာက္ထိမခ်စ္ပါနဲ႔....ကၽြန္မမေနတတ္ေတာ႔ဖူး......
ႀကာရင္ ..ရွင္႔ရဲ႕အခ်စ္ေႏွာင္ႀကိဳးေတြေႀကာင္႔ ရွင္႔ဘက္ကမခ်ည္ေႏွာင္ေပမယ္႔လည္း...
ကၽြန္မေလ....ရွင္႔ရဲ႕ေႏွာင္ႀကိဳးေတြရဲ႕ႀကားက ရုန္းထြက္လို႕ရႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ႔ဖူး.....”..
လို႕ “သူ႕”ကိုကၽြန္မေၿပာခဲ႔တုန္းက....“သူ”ကၽြန္မကိုၿပံဳးၿပီးႀကည္႔ေနခဲ႔တယ္.....။
ၿပီးေတာ႔...“ဒီလိုကိစမ်ိဳးဆိုတာ တားလို႕ေကာင္းတဲ႔ အရာမ်ိဳးမွ မဟုတ္တာ”....တဲ႔ေလ....။
“သူ”ေပးခဲ႔တုန္းက လက္မခံတတ္ခဲ႔တဲ႔ကၽြန္မ.....
အခုက်မွ “သူ႕”ရဲ႕ဂရုစိုက္မႈေတြနဲ႔ “သူ႕”ရဲ႕ခပ္ၿပင္းၿပင္းအခ်စ္ေတြကို လြမ္းဆြတ္ေတာင္းတေနတတ္ၿပီေလ...........
ဆုေတာင္းတိုင္းသာၿပည္႕မယ္ဆိုရင္.....“သူ႕ဆီက ႀကင္နာၿခင္းေတြၿပည္႔ႏွက္ေနတဲ႔
အခ်စ္ေႏွာင္ႀကိဳးေတြကို ၿပန္ရခ်င္ပါတယ္”....
“သူ႕ရဲ႕အခ်စ္ေႏွာင္ႀကိဳးေတြ ကၽြန္မရဲ႕ကိုယ္မွာ ရုန္းထြက္လို႕မရေလာက္ေအာင္
ရစ္ပတ္ပါေစသား”...လို႕ ဆုေတာင္းခဲ႔ရတဲ႔ ကၽြန္မအတြက္ ........
“သူ႕”ရဲ႕ႀကင္နာၿခင္းေတြဟာ...ကၽြန္မအတြက္ေတာ႔ နာက်င္ၿခင္းေဝဒနာေတြ အၿဖစ္ ဆက္လက္တည္ရွိေနဆဲဆိုတာကို ...“သူ”တစ္ေယာက္သိရွိမည္ဆိုပါလွ်င္..................။
